خبرگزاری حوزه| دعای روز دهم ماه مبارک رمضان 《اللهمّ اجْعلنی فیهِ من المُتوکّلین علیکَ خدایا، مرا در این ماه از توکل کنندگان به خود قرار بده》

وَیَرزقه من حَیثُ لَا یَحتسِبُۚ وَمَن یَتَوَکَّل عَلَی ٱللَّهِ فَهُوَ حَسبُهُۥٓۚ إِنَّ ٱللَّهَ بَٰلِغُ أَمرهِۦۚ قَد جَعَلَ ٱللَّهُ لِکُلِّ شَیءٖ قَدرٗا. طلاق ۳
و از جایی که گمان نمی برد به او روزی می رساند و هر کسی بر خدا توکل کند، خدا او را بس است؛ زیرا خداوند فرمانش بر همه چیز غلبه دارد و خدا برای هر چیزی اندازه ای قرار داده است

توکل یعنی تکیه کردن به قدرت بی‌نهایتی که همه عالم به فرمان اوست و تنها اوست که به محض اینکه اراده بفرماید، عالم کن فیکون می‌شود

إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ؛ چون به چیزی اراده فرماید همین بس که می‌ گوید باش، پس [بی ‌درنگ] موجود می ‌شود. یاسین ۸۲

و اگر شناخت ما نسبت به خداوند صحیح باشد، خواهیم دانست که غیر از او هیچ چیزی در عالم موثر نیست و خواهیم دانست که حیات و ممات ما، رزق و روزی ما، درد و درمان ما، عزت و ذلت ما و فقر و غنای ما همه در ید قدرت لم‌یزل اوست...
و برای چنین فردی نه همّی می‌ماند و نه غمّی
اوست که می‌تواند یک تن را مقابل هزار تن پیروز کند و لشکر فرعون را با معجزه تکه چوب موسی نابود کند...
اوست که یوسف را از چاه ذلت و تنهایی به عزت پادشاهی می‌رساند و سلاطین جور را از عرش غرور به لجنزار سقوط می‌کشاند...
اوست که نمرود را با پشه‌ای عاجزش می‌کند و ابراهیم را در پیری اسماعیل و اسحاق می‌بخشد...

هر کس با او پیوند بخورد، چون قطره‌ایست که به اقیانوس زلال بی‌نهایت وصل شده است و هر کس او را وکیل و معتمد خود قرار ده، حتما به مراد خویش و یا بهتر از آنچه در اوهامش به آن می‌اندیشیده‌است، می‌رسد...

اگر غم لشگر انگیزد، که خون عاشقان ریزد
من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم

از امام صادق علیه‌السلام نقل شده که خداوند متعال میفرماید:
قسم به عزّت و جلال و عظمت علوّ مقامم در عرش، هر کسی که به غیر از من امیدوار باشد، آرزوی او را مبدّل به یأس میکنم و در میان مردم لباس مذلّت بر وی میپوشانم...چگونه بنده‌ی من در شداید به غیر من امیدوار میشود در حالی که شداید در دست من است؟ چگونه درب خانه‌ی غیر مرا میزند در صورتی که کلید گشودن درها در دست من است...پس کسی که برای نیازها و سختی‌هایش بر من امیدوار باشد و به من رو آورد؟ من همه‌ی حاجت های او را برآورده میکنم و همه‌ی سختی هایش را از بین می‌برم.
من به همه‌ی حاجات و آرزوهای بندگانم آگاهم... پس وقتی که بنده‌ام به دیگری رو می‌آورد، معنایش این است که به حفظ و مراقبت من راضی نیست. من آسمانها و زمین را مملو از ملائکه کرده‌ام... و به آنها امر کرده‌ام که درهای میان من و بندگان را همیشه باز نگهدارند. پس چگونه بندگانم به قول من اعتماد نمی‌کنند؟
آیا بنده‌ی من نمی‌داند که وقتی کسی را گرفتار مشکلی کنم، غیر از من کسی قادر به حل آن مشکل نیست...
پس چه شد که بنده‌ام از من رو گردان شده در حالی که من با بخشش خودم آنچه را که از من نخواسته بود به وی دادم. بعد از او گرفتم، چگونه او پس دادن آن را از من نخواست و به دیگری رجوع کرد؟...
آیا من بخیل هستم که بنده‌ام به من رجوع نمی‌کند؟
آیا در نزد من عفو و رحمت نیست؟
آیا من محل و مرجع همه‌ی امیدها و آرزوها نیستم؟ پس چگونه بنده‌ام به دیگری رو می‌آورد؟
آیا آنان که به غیر من امیدوار می‌شوند نمی‌ترسند؟
اگر همه‌ی اهل آسمانها و زمین به طور دست جمعی حاجات خود را از من بخواهند و من همه‌ی نیازهای آنها را بدهم باز هم ذرّه ای از مُلک من کم نمی‌شود...
پس وای بر کسانی که از رحمت من ناامید می‌شوند... اصول کافی

《واجْعلنی فیهِ من الفائِزینَ لَدَیْکَ
و مرا در این ماه از رستگاران نزد خود قرار بده》

طبق روایات متعدد از حضرات اهل‌بیت و تفسیر آیه فائزون در سوره مومنون
(إِنِّی جَزَیْتُهُمُ الْیَوْمَ بِمَا صَبَرُوا أَنَّهُمْ هُمُ الْفَائِزُونَ) رستگاران حقیقی امیرالمؤمنین و شیعیان حضرت هستند.
آنان که چون کوهی مستحکم بر ولایت علی و آل علی استقامت کردند و در این راه از هیچ ملامتی و محرومیتی نترسیدند
تنها آنان‌اند که در دنیا و آخرت رستگارند و به سعادت ابدی نائل می‌آیند

《واجْعلنی فیهِ من المُقَرّبینَ الیکَ
و مرا در این ماه از مقرّبان درگاهت قرار بده》

زهی سعادت که در بارگاه قدس الهی، انسان را بشناسند و آدمی به قرب حضرت دوست نائل شود

《بإحْسانِکَ یاغایَةَ الطّالِبین
به احسانت ای نهایت همت جویندگان》

طالبان حقیقی هدایت و سعادت، دل به احسان بی‌بدیل تو بسته‌اند و نهایت همت خویش را برای یافتن تو به کار بسته‌اند، و شب و روز در درگاه تو عجز و لابه می‌کنند تا درب روشن حقایق را به رویشان بگشایی. ان‌شاءالله

محمدصادق‌ناطقی